De WEG in Aken het was in 1 woord !!!! KICKEN !!!!!

Eigenlijk was alles gewoon geweldig daar in Aken.
Van begin tot eind een achtbaan van gebeurtenissen maar ik had het allemaal voor geen goud willen missen.

De  eerste keuring die we moesten lopen wilde ik toch graag proberen of dat ging en jawel hoor, het deed pijn maar ik heb hem zelf voorgedraafd in mijn nieuwe blauwe pak met shawl…… (helemaal mijn ding…NOT)

We kregen als ruiter een hotel (heel anders dan in de vrachtwagen slapen ) en de stallen voor de paarden waren geweldig, ruim en luchtig, mooi schoon een prettige plek voor de paarden.

Natuurlijk zijn er op zo’n evenement heel veel deelnemers en niet iedereen kan in hetzelfde hotel dus zat de Dressuur in een 5 sterren om de hoek wij zaten met alle Eventers in een 3 sterren iets verder weg. De Endurance verbleven in tenten aan het eind van de terreinen en de Voltigeteams sliepen op een Militair kamp 45 minuten rijden vanaf het stadion. Kortom een heel georganiseer om alles en iedereen “onder dak” te krijgen.

We zijn naar Aken gekomen als Nederlanders en dus probeer je een beetje contact met elkaar te houden, je kunt elkaar makkelijk herkennen, Oranje is gelukkig erg opvallend!! Ondanks dat we allemaal Nederlanders zijn, zie je toch per discipline aparte werelden ontstaan. Endurance is toch wel echt een wereld apart, we hebben ze nauwelijks gezien of gesproken, ze waren er natuurlijk eigenlijk maar 1 dag en daarna weer weg. De Voltige is ook een aparte wereld maar doordat de paarden in hetzelfde stallengebouw als wij stonden hebben we daar wel goed en gezellig contact mee gehad. De Dressuur mensen zijn weer een andere aparte groep. Laurens en Imke zijn, als wij reden steeds wezen kijken, Laurens was ook fanatiek stukjes aan het mee rennen in de Cross om zoveel mogelijk te zien.

Al die mensen, niet alleen de Hollanders, moeten ook allemaal eten. In het strodorp is het niet alleen vééééél te druk maar ook vééééél te duur. Op de stalterreinen kon je niet alleen even tot rust komen zonder de mensenmassa, maar was er ook tegen een normale prijs van alles te koop, behalve veel Bratwursten voor Rom, was er ook frisdrank, snacks etc. We krijgen als ruiters en grooms bonnen waarmee we in verschillende restaurants terecht konden voor goed en lekker eten, gratis drinken en hier en daar een leuk feest. Beetje jammer dat er aparte feesten waren voor de Grooms, (Ruiters niet toegestaan) voor de Ruiters (Grooms niet toegestaan) en voor standhouders (ruiters én grooms niet toegestaan) etc.

Maar goed ik heb me niet echt met de feesten bezig gehouden, ’s avonds had ik over het algemeen zo’n last van mijn been dat ik maar gauw naar bed ging om rust te nemen, de volgende dag moest ik tenslotte weer fris en vrolijk zijn. Het is een vol en druk programma, ik ben ook wel eens met 5 paarden onderweg dan heb je het minder druk als hier! Persconferenties, teambesprekingen, kijken naar landgenoten in welke discipline dan ook, uiteraard Jack trainen, kortom geen moment gedacht wat zal ik eens gaan doen??

Jack heeft het minder druk gehad, hij had gewoon een superstal, kon lekker het gangpad in kijken en had het duidelijk goed naar zijn zin, hij heeft de hele week prima gegeten maar alsof hij het voelde, op de ochtend van de cross liet hij zijn eten staan, misschien was hij toch een beetje zenuwachtig?

Normaal op wedstrijden waar hij in de buurt van tribunes moet rijden is hij heel kijkerig, hier in dat immense stadion van Aken had hij helemaal geen last, hij deed helemaal normaal, reageerde niet eens op de schreeuwende mensen. Het enige dat hij wel raar heeft gevonden waren al die mensen aan de kant bij de cross, daar had ie echt zoiets van wahha!!?? wat doen jullie hier, hij werd er een beetje bokkerig en springerig van (als je even zoekt op deze foto, wij staan er echt op!!).

Maar voor de cross was er eerst het Dressuur rijden. Gelukkig was  Johan (Hamminga) naar Aken gekomen om me te helpen met de proef.

Ik vind dat Jack voor de eerste keer 4 sterren, met al die changementen, appuyementen en ook nog schouder binnenwaarts op de A-C lijn, het heel goed deed. OK het wordt nooit zijn hobby maar hij deed het goed. Komt bij dat, door alle toestanden voor vertrek, hij amper getraind heeft. Dan is het helemaal superknap dat hij het zo goed deed. Na de Dressuur was ik blij dat ik er zonder boevenstreken van Jack doorheen was en dat we door konden naar het volgende.

De eerste keer dat ik cross ging lopen was met het team,  ik heb nog nooit zo’n pijn gehad, ben er niet trots op, maar ik kwam echt helemaal verzuurd op stal terug. Ik heb de hindernissen allemaal gezien, of eigenlijk meer, vluchtig bekeken.  Het enige dat ik dacht was: ik moet naar stal terug auw, auw, auw . Door de pijn in mijn knie ben ik natuurlijk “raar” gaan lopen waardoor al mijn spieren protesteerden. Ik heb toen ook ontdekt dat ik van de pijnstillers van de NOC*Nsf dokter hartstikke High werd, ik werd er helemaal lacherig en slap van….. Die heb ik dus maar niet meer genomen.

De tweede keer dat we cross gingen lopen hadden we natuurlijk het debacle:

-- “als je hem niet kunt lopen, mag je hem niet rijden” -- gezeik --  (sorry van het woord)

In het Nieuws op de site heeft het al gestaan. Toen ik toestemming vroeg om de Cross te verkennen met een Quad i.v.m. pijn in mijn been, begon een heel circus van Officials zich ertegen aan te bemoeien. Bobo’s en jury’s, iedereen ging zich ermee bemoeien, uiteindelijk is in het reglement gevonden dat Ruiters niet medisch gekeurd hoeven te zijn, alleen wel vrij van Doping en Alcohol. 

Ik ben uiteindelijk toch gewoon te voet de cross in gegaan. Rom en Eef waren ook mee, we hebben alle alternatieve routes goed bekeken, je moet ze weten mocht er een weigering zijn of een omstandigheid waardoor het niet anders kan. Die tweede keer lopen heb ik mijn strategie van het hoe te rijden voor mezelf op een rijtje gezet.

De Normandische bank was echt een uitdaging daar heb ik goed gekeken hoe die te nemen, de eerste sprong naar beneden is dan heel groot, daarna moet je een hele smalle heg over. Met Ben zou ik hier alternatief hebben gereden met Jack heb ik gekozen rechtdoor te gaan.
De sprong met de molens, geen probleem, makkie.

De combinatie 4 +5  was tricky daar heb ik extra goed gekeken hoe en wat, dat waren dikke schuine heggen

De Coffin (8) viel niet mee, ook daar extra aandacht.

De combinatie 24+25 was erg moeilijk die was heuvel op, heg, weer een heg en dan een hegpunt.

Met (Bondscoach) Martin Lips samen heb ik de cross nog een derde keer gelopen (op vrijdag). We hebben toen besloten dat ik zou proberen overal rechtdoor te gaan behalve op het laatste water, daar zou ik eventueel het alternatief rijden. Martin heeft me behalve adviezen in de cross maar 1 opdracht gegeven:   !!Foutloos!! en NIET te LANGZAAM!!…  Jahaaa ik weet het, Jack is niet supersnel, hij is ook geen Volbloed!!!!

We hebben toen ook een afspraak gemaakt, Martin zou Celebration Snoepjes in zijn jaszak steken, als wij (Jan, Werner en ik)  het goed deden mochten we na de cross een snoepje uit zijn jaszak halen…..

Toen de cross dan echt begon was ik zo gefocussed dat ik me pas achteraf realiseerde hoeveel mensen er eigenlijk waren, en hoeveel goeie ruiters problemen hadden in de cross, des te knapper van de onervaren Jack om er zo doorheen te komen!!!

Die schuine heggen (4+5) waren inderdaad moeilijk, maar hij deed het goed, op de 4 hadden veel mensen problemen Jack pakte ook daar super aan. Aanrijdend op die Coffin (8) --- dit bleek achteraf de hindernis waar de meeste weigeringen waren--- had ik zoiets van nu goed blijven gaan, we waren erover voor ik het wist en weer door.

Het eerste water, waar heel veel problemen waren, ging gewoon heel goed ik wilde daar alleen maar zorgen niet te dicht onder de eerste te komen dan zou het prima gaan.
Was ook zo.

De Normandische Bank was wel echt moeilijk, ik heb alles bijgezet om die goed te laten gaan. Heb de rechtdoor weg genomen omdat het op dat moment toch de beste weg leek.
Dit bleek ook wel, hij sprong hem super!

Daarna kwam een dikke bak met punt. Daar had ik ook een oogje op, hij was uiteindelijk makkelijker dan ik dacht.

Bij de "Sunken Meadow" was het echt even rekken voor Jack. Die was gewoon bloedmoeilijk. Jack dacht daar dat ie na 2 elementen klaar was maar moest er nog 1, daar sprong hij minder mooi. 

Na het laatste water, waar we inderdaad de alternatieve route hebben genomen, had ik nog maar 1 gedachte: rechtdoor naar huis Jack,  nog even!!

Niet vallen -> naar huis!

---Bij de eerste keer lopen waren we als eerste de laatste sprong tegen gekomen, ik dacht toen meteen Oink!!!!  als dit de laatste is, hoe hoog wordt het dan nog???? --- Toen we daar in de cross eenmaal overheen moesten dacht ik helemaal niks meer behalve: nog even Jack we kunnen dit, ik zag niet eens meer hoe hoog die stond.

Finish - Thuis – Stal – Pijn - Auw – Moe……….Is Jack goed???  Heel veel meer kan ik me niet herinneren net na de cross. Alleen dat Martin me omarmde en zei dat ie trots op me was, en ik kreeg mijn snoepje.……..

Ik heb de cross niet super snel gereden, kan ook niet met een paard dat minder getraind de wedstrijd inging en een ruiter die bepaald niet 100% fit is.
Met Ben zou ik hem sneller hebben kunnen rijden maar had ik toch ook alternatieven moeten kiezen. Ik kan niks anders dan erg trots zijn op Jack dat ie het zo fantastisch heeft gedaan.

Toen Jack uitgestapt was (binnen 10 minuten was zijn hartslag weer op normaal peil) kon hij lekker gewassen worden. Er was voor de verzorging van de paarden echt overal aan gedacht, er was ijs, er was warm water, gewoon alles, super verzorgd. Eef en Steve hebben hem vertroeteld en hem heerlijk de aandacht gegeven die hij dik verdiend had en ik heb hem alleen maar geprezen en geroepen dat ie het zo goed gedaan had.

Toen hij veilig op stal stond heb ik op beperkte afstand wat andere ruiters in de cross gekeken. Uiteraard heb ik Jan en Werner een heel stuk kunnen zien en kunnen aanmoedigen. Karin Donckers (België) heb ik op de Coffin gezien. Maar ik heb lang niet alles gezien, ik ben een paar keer terug gegaan naar stal om Jack zijn icepacks te vervangen en te kijken of ie goed ging. Moe was hij, net als ik, maar verder ging het prima met hem.

De cross was erg goed gemaakt, met overal veiligheidsmaatregelen, er zijn ook helemaal geen nare ongelukken gebeurt. Nergens is een paard ernstig beschadigd, nergens echt nare valpartijen. Er is een meisje met haar paard gewoon in een flauwe bocht uitgegleden maar dat kan overal gebeuren en er was met allebei niets mis.
Deze wedstrijd kan alleen maar bijdragen aan de imagoverandering die de Eventing sport aan het ondergaan is. Gelukkig waren er nu ook echt veel mensen die dit allemaal gezien hebben, deze sport zit in de lift en terecht!!! 

‘s Avonds zouden we Dressuur gaan kijken met z’n allen, die avond was de finale Dressuur met de Kür op Muziek. Ik had heel graag iedereen live zien rijden (vooral dat Deense Schimmeltje!) maar heb het niet gehaald….Ik ben terug naar het hotel gegaan en heb na een hete douche vanuit bed de Dressuur op TV gezien. Ik kon niet meer, was helemaal kapot!

Zondagochtend heb ik alvast gevoeld  hoe het is om 80 jaar oud te zijn…. Mijn lijf was stijf en overal deed het pijn, niet alleen mijn been maar gewoon alles! Na even een beetje scharrelen kwam ik wel weer op gang maar Tjsonge…….. ik voelde me echt een oud w…..

Jack was zondag ook een beetje stijf, hij had wel prima gegeten en was vrolijk. Ik ben even lekker met hem gaan wandelen en daarna ging het met ons allebei een stuk beter. De keuring was dan ook voor ons geen probleem. Hij was fit en ik deed net alsof mijn been geen zeer meer deed. Na de keuring waren er wel in totaal 5 paarden minder als de dag ervoor.

Toen was het weer haasten, gauw omkleden in mijn prachtige !!Oranje!! jasje.

Terug naar het stadion om parcours te lopen, met het hele team hebben we de lijnen en afstanden doorgenomen. Ik heb zo mijn eigen manier om daar tegen aan te kijken. Ik vind het belangrijk om de lijnen te zien, de afstanden bekijk ik wel maar ik schat ze pas precies in als ik daar rijd. Er was ook in het springen een alternatief, of een iets lagere met een slootje of een dikke oxer maar wel een langere lijn (dus meer tijd). Ik zou die dikke oxer nemen, Jack is niet echt van de slootjes.

Op het losrij-terrein voelde Jack echt super aan, hij was wakker en los, bewoog of ie zo van vakantie terug kwam. Het parcours ging, vond ik, ook heel goed. Er was even ongerustheid dat ik teveel tijd nam voor de start maar ik heb Jack de kans willen geven om het stadion te zien, even een rondje om en dan door start. Ging allemaal prima. Hij keek echt alleen op dat slootje, dat kostte me een balk. Toen wist ik helemaal zeker dat ik de oxer zou doen, heeft me wel tijdfouten opgeleverd maar dat heb ik dan toch liever dan weer een balk.

Het was echt een super ervaring om in zo’n stadion met zoveel mensen te rijden Gaaf!!

We gingen terug het stadion uit en toen werd ik toch nog zenuwachtig want toen ik die baan uitkwam met Jack werd ik meteen aan de kant gehaald met een

-- MITTKOMMEN!! --

Er werd erg goed naar de pijpkousen en bitten gekeken (of er geen gewichten of scherpe dingen inzaten – goeie zaak! ). Ik kreeg het even “Spaans Benauwd” want ik dacht :  oh Nee!!  ik heb bitringen om het bit van Jack en stel: dat mag niet ?? Misschien wel uitsluiting en dat nu alles verloren was…. ?? Gelukkig was dat  allemaal niet zo, het was gewoon standaard controle. Die bitringen (gewone rubber schijven) mogen gewoon. Je zou er toch hartkloppingen van krijgen!!

Wat heel opvallend was is dat de Amerikanen en de Engelsen zonder beenbescherming het parcours inrijden, wat dat nu weer is??? Op het voorterrein hebben ze gewoon pijpkousen en springschoenen om en als ze naar de ring gaan gaat alles af ?? (net als bij Dressuur) best raar, zeker nieuwe tactiek?

Na het springen hebben we Jack weer lekker verzorgd en zijn we later met z’n allen naar de andere ruiters gaan kijken.

Mensen om mij heen bleven maar zeggen dat ik spring als een springruiter en dat viel me toen inderdaad ook wel op. Veel Eventingruiters springen alsof het een cross is, hebben een soort Jachtzit…. Doe ik blijkbaar niet.

Werner heeft in zijn geheel  eigen “Amerikaanse” Stijl  zijn springparcours gereden helaas met drie balken die vielen. Bij Jan kon je zien dat zijn La Cru iets minder goed sprong dan hij normaal kan, misschien toch een beetje vermoeid? Heel jammer dat ook hij drie balken had. Hij heeft natuurlijk een superconcours gereden!!! 32^ste !Ik vind het heel knap.

Het was nog even spannend wat Ierland ging doen maar toen de laatste Ier het stadion verliet wisten we het: !!We zijn  met het Team 8^ste!! Super!! Doel bereikt!  Ondanks onze wat mindere dressuurresultaten zijn we toch die paar plaatsen gestegen. We kunnen met gepaste trots terug kijken naar deze WEG.  

Waren er dan helemaal geen minpunten????
Ik denk het wel, in onze dressuur werd, denk ik, een beetje met twee maten gemeten.
Jan en ik hadden denk ik best wat meer procenten verdiend...het blijft een jurysport...
En hier een beetje op aansluitend:  ik moet ook nog even zeggen dat ik erg met Ingrid Klimke heb meegeleefd. Meteen na haar wat teleurstellende cross werd ze belaagd door een horde journalisten die alleen maar bleven vragen waarom ze zo slecht had gereden??  (alsof je dat express doet)  Ze had gewoon pech en wilde voor haar paard zorgen, ik zag dat ze erg ongerust was over haar Sleep Late. Ze kreeg gewoon de kans niet, dat vond ik best zielig, de journalisten waren ook nog op terrein waar ze helemaal niet mochten zijn.
Sleep Late en Ingrid, het zijn en blijven kanjers.

De uiteindelijke winnaar Zara Phillips heb ik, gek genoeg, nog nooit zien rijden. Ook dit concours zat ik qua tijd steeds zo dat ik haar niet heb kunnen zien rijden in één van de onderdelen (de enige keer dat ik haar live heb gezien was toen ze in Ede 2006 viel en haar paard er vandoor ging). Ze heeft een heel goed paard en ze heeft natuurlijk wel de juiste “fokkerij” achter zich om zo goed te kunnen rijden. Ze was zelf denk ik nog het meest verrast dat ze de winnaar was. Wel echt een Topprestatie!

Bettina en de andere Team Goud winnaars heb ik wel gezien en ik vond ze geweldig. Vooral de dressuur van Bettina was supermooi. In de cross reed ze magistraal, in het springen, ik weet niet, misschien toch de druk, de stress? Feit blijft: de Duitsers hebben terecht gewonnen.

!!!!!!AKEN WAS ECHT KICKEN!!!!!!

Al die tijd in Aken heb ik me gerealiseerd dat ik het niet had kunnen doen zonder al die mensen die mee helpen om alles voor elkaar te boksen, van de smid tot de veearts tot mijn moeder, Rom, Steve -mijn vriendje- en natuurlijk Renate en Eef !!
Myrthe die thuis op de Paarden past, alle sponsors, de Club van Honderd mensen, al die mensen van stal die naar Aken zijn gekomen om me aan te moedigen, nou ja gewoon iedereen!!

Allemaal  –  Allemaal

ontzettend bedankt!

En natuurlijk ook dank voor alle kaarten , sms-jes, E-mails, Brieven, Bloemen noem maar op, er komt geen eind aan.

Bedankt allemaal, zonder jullie was het niet alleen minder leuk geweest het was gewoon onmogelijk geweest.

Wat nu ??? Nou gewoon, doorgaan met rijden. Het eerste grote “ding” wat er gaat komen is de EK in 2007.  Daar wil ik naar toe gaan werken. (Voor die tijd natuurlijk nog WK Jonge Paarden met Mondria, maar dat is van een heel andere orde).

En daarna ?? Tsja in 2008 (Olympische Spelen in Peking ) is Jack 13, het is ver weg, er kan nog zoveel gebeuren. Maar hij heeft deze keer al bewezen dat hij de Olympische Kwalificatie aan kan, dus wie weet? Ik hoop tegen die tijd een ander paard erbij te hebben om meerdere ijzers in het Olympische Vuur te hebben. Mondria en Arkos zijn nog te jong maar misschien komt er nog een superpaard op mijn pad. 

Tot gauw, op stal op de website of in de volgende Nieuwsbrief, Bedankt allemaal, groeten, Mech